فلاشر

خواب ديده بودم كه در جايي گوسفندان پيشبند قصابي و كله پزي بسته اند و جسد بيجان آدميان را ويترين فروشگاهشان عرضه ميكنند و سرهاي آنها رارديف كنار هم دور يك سيني چيده اند و يخچال و فريزر خانه هايشان پر از قطعات تن آدمهاست. سگها و گربه ها پشت اتومبيل ها رانندگي ميكنند و بي اهميت از كنار نعش انسانها كه اتومبيل ديگري آنرا زير گرفته عبور ميكنند . آدميان را قلاده بسته اند و عريان در خانه هايشان به نگهباني گمارده اند و توله سگها از روي شيطنت به آنها سنگ مي پرانند و پدرانشان فقط به گفتن يك عبارت “ نكن بچه ! گناه داره “ اكتفا مي كنند و مي گذرند . سر انسانها را به ديوار خانه ها كوبيده اند پوستشان را زير پا انداخته بودند .اندام مردمان بسياري را خشك كرده بودند و بز جا افتاده اي براي بزهاي جوان كه گويي دانشجويان او بودند نژادانواع انسانها را توضيح مي داد . قناري ها قناري كوچكي را كه براي مرگ انساني در قفس گريه مي كرد و جفت او را نيز آزادكرده بود مسخره مي كردند و …
همه اين ها را خواب ديده بودم ولي بيدار بودم كه عكس هاي كامبوج و خمر هاي سرخ را ديدم ،عكسهاي رواندا و بوسني را ديدم ، بيدار بودم كه آرزو كردم كاش فيلم و عكسهايي كه اين روز ها از زندانهاي عراق منتشر مي شود ساختگي و مونتاژ شده باشد.
بيدار هستيم … ؟ چه ميكنيم با خود ، ما انسانها ؟