فلاشر

خواب و بيدار .
آندم كه پا بر زمين نهادم و چشم از آسمان فرو بستم ، آخرين رشته هاي ايمانم از
از هم گسست ، خزه هاي ناچيز بر پاهايم پيچيدند و كركس ها به طمع چشمهايم
بال گشودند . حتي خداوند نيز از گردونه مهر خويش فرود آمد و دست ترحم بر سرم كشيد : چه مفلوك مينمايي مدعي ! . راست مي گفت ، زماني نه چندان دور به راستي مدعي عرش او بودم و حتي فراتر .
خاك ناچيز و حقير هم لب به سخن گشود : مي بيني كه چگونه پاي بندت كرده ام ! كجاست پس ياوه سرايي هايت كه هميشه خود را فراتر از من مي پنداشتي ؟ موريانگانم انتظارت را مي كشند و من انتظار لحظه تبلور فرومايگي ات را .
و باد حتي، آواز مي خوا ند ، سرمست : اينجا مباش ، آنجا باش ، آنجا هم خوش ندارم حضورت را..ميداني كه كافيست نرم بوزم از هستي محوت كنم ؟ بترس از آن دم كه خشمم ترا فرا گيرد …
جنگل مرا نشناخت و دريا به خود راهم نداد .
نهايتا به كوه پناه بردم كه چونان هميشه صبور و مهربان انتظارم را مي كشيد ، حقارت و دل مردگي ام را يكجا در آغوشش رها كردم و جان به زمزمه نوازشگر صخره هايش سپردم و قرار يافتم : آدمي را توان مصاف پروردگار نيست و پروردگار را توان تحمل بلند پروازي هاي آدمي . خاك فرومايه ترين است و فرومايگان را انتظاري نيست و باد ميان تهي مثال طبل پر هياهو ست . از جنگل و دريا هم مرنج كه وسعت بي پايانشان ، گرداب فراموشي ست . كوه مي گفت .
تو پرورده مني و من عزيز ترين ها را همواره بر تاج سر نشانده ام ، گناه از خودت بود كه تركم كردي و عزم زمين نمودي ، سرانجامت نيك پيدا بود كه حتي به همين جا نيز قناعت نكردي و هر روز وزنه اي تازه به اختيار خويش بر پاي نهادي و با من غريبه تر گشتي .
با اين همه هميشه در انتظار روز بازگشتت بودم كه هر آنچه برايت نكردم ولي آرامش دهنده و سنگ صبورت كه بودم . تركم مكن كه عاشقانم را مي پرستم و هر آنكه را كه پرستش كنم ، همه تن و جان بخشش مي شوم .
سر به سنگ نهادم ، دل به امواج آرام و سنگين كوهستان پاك و بي دروغ سپردم و به خواب رفتم .
كاش هرگز از خواب بيدار نشوم و فرجام نيك رويايم پايان نگيرد .