فلاشر

به دوستي زنگ زدم و گفتم : يه خبر بد ، حسين پناهي مرد . قبلا خبر دار شده بود ، گفت : راحت شد ، واسه اينجور آدما زندگي سخت تره .
گفتم : منظورم يه خبربدبراي خودمون بودنه براي پناهي .شايدم ما اشتباه مي كنيم .
…
در كودكي نمي دانستم كه بايد از زنده بودنم خوشحال باشم يا نباشم . چون هيچ موضع گيري خاصي در برابر زندگي نداشتم . فارغ از قضاوت هاي آرتيستيك در رنگين كمان حيات ذره اي بودم كه مي درخشيدم .
آن روز ها ميليونها مشغله دلگرم كننده در پس انداز ذهنم داشتم . از هيئت گلها گرفته تا مهندسي سگها ، از رنگ و فرم سنگها گرفته تا معماي بارانها و ابرها ، از سياهي كلاغ گرفته تا سرخي گل انار ، همه و همه دلمشغوليهاي شيرين ساعات بيداريم بودند .
به سماجت گاوها براي معاش ، زمين و زمان را مي كاويدم و به سادگي بلدر چين ها سير مي شدم .
گذشت ناگزير روزها و تكرار يكنواخت خوراكي ها ي حواس ، توقعم را بالا برد . توقعات بالا و ايده هاي محال مرا دچار كسالت روحي كرد و اين در دوران نوجوانيم بود .
مشكلات راه مدرسه در روزهاي باراني مجبورم كرد به خاطر پا ها و كفشهايم به باران با همه عظمتش بدبين شوم و حفظ كردن فرمول مساحت ها ، اهميت دادن به سبزه قبا را از يادم برد .
هر چه بزرگتر شدم به دليل خود خواهي هاي طبيعي و قرار داد هاي اجتماعي از فراغت آن روزگار طلايي دور و دور تر افتادم .
اين روزها و احتمالا تا هميشه ، مرثيه خوان آن روزها باقي خواهم ماند .
تلاش مي كنم به كمك تكنيك بيان ، و با علم به عوارض مسموم زبان ، آن همه حركت و سكون را بازسازي كنم .
و بعضا نيز ضمن تشكر و سپاس از همه هم نوعان زحمتكشم كه برايم تاريخ ها و تمدن ها ساخته اند گلايه كنم كه مثلا چرا بايد كفش هايمان را به قيمت پاهايمان بخريم و چرا بايد براي گذران سالم و ساده ، خود را در بحرانهاي دروغ و دزدي ديوانه كنيم . چرا بايد زيباييهاي زندگي را فقط در دوران كودكيمان تجربه كنيم حال آنكه ما مجهز به نبوغ زيبا سازي منظومه هاييم .
در مقايسه با آن ظلمات سنگين و عظيم ْ نبودن ‏‎ْ بودن نعمتي است كه با هر كيفيتي شيرين و جذاب است .
بدبيني هاي ما عارضه هاي بد حضور و ارتباطات ماست .
فقر و بيماري و تنهايي مرگ ما ، هيچ گاه به شكوه هستي لطمه نخواهد زد منظومه ها مي چرخند و ما را با خود مي چرخانند .
ما در هيئت پروانه هستي ، با همه تواناييها و تمدنها مان شاخكي بيش نيستيم .
براي زمين ، هفتاد كيلو گوشت با هفتاد كيلو سنگ تفاوتي ندارد
يادمان باشد كسي مسئول دلتنگي ها و مشكلات ما نيست . اگر رد پاي دزد آرامش و سعادت را دنبال كنيم سرانجام به خودمان خواهيم رسيد كه در انتهاي هر مفهومي
نشسته ايم و همه چيز هاي تلنبار مربوط و نا مربوط را زير و رو مي كنيم .
به نظر ميرسد ، انسان آسانسور چي فقيري است كه چرخ تراكتور مي دزدد البته به نظر مي رسد !
تا نظر شما چه باشد ؟
مقدمه كتاب من و نازي . نشر الهام 1374
روانش شاد.