فلاشر

از کجا برات بگم؟؟
..
دوباره موج غزل آرزوی دریا کرد
و تکه تکهء رود عزم ترک صحرا کرد
میان قافیه ها و ردیف ها می گشت
که کوله بار سفر را دوباره پیدا کرد
.
.
تمام هوش و حواسش به شعر رفتن بود
ترانه ای که دلش را عجیب شیدا کرد
نشست و وسوسه سیب سرخ را خط زد
اگر چه آدم قلبش هوای حوا کرد
.
.
شبیه کودکیش سنگ خسته ای برداشت
وشیشه های شب تیره را تماشا کرد
شکسته بود دلش از تمام خاطره ها
نگاه تلخ و سیاهی به صبح فردا کرد
.
.
برای رفتن از این کوه و دشت و این صحرا
حصار خاکی تن را یکی یکی وا کرد
رسیده بود به دریا و روح آزادش
درون قلب زلال و عمیق ماوا کرد
.
.
من را تو به خود خواندی
ای واژه ی بی معنی رویایی ِ بی تعبیر
آغازترین پایان آزادترین تقدیر
از قلب تو می روید نبض غزلی تازه
پنهان شده ای در من گمنام ِ پرآوازه
تو سایه ی خورشیدی تو بوسه ی در بحران
تو دلهره ای آرام مهتابِ تر از باران
آرامش طوفانی ، می سازی و ویرانم
رسوایی ما زان روست می پوشی و عریانم
من حادثه بر دوشم من عشق نمی دانم
در هیچ تمامم کن تا زنده شود جانم
من را تو به خود خواندی معشوقه ی ناخوانده
دل را به ازل بسپار یکدم به ابد مانده
..
 

..
سردی نگاهت
مه غلیظی شد
در من نشست
و من
صبحگاهی شدم
که خورشید
در آن بیدار نشده بود
..