فلاشر

فرش باد
ماه باجي ميگفت :
خدا آدميزاد رو گرفتار مي كنه تا دلش رو ببره پيش خودش .

كسي حرفي براي گفتن ندارد
همه عزادارند و خانه بي صاحب عزا
نه خيراتي ، نه فاتحه اي و نه طلب مغفرتي
حتي دريغ از قطره اشكي
خدا از دنيا رفته است .

به خاطر داشتن آنچه كه نمي خواهم ، تحقير مي شوم

براي بودن آنچه كه دوست ندارم ، خرد مي شوم

بهاي دوست داشتنم را چگونه مي پرداختم ؟

چه نيكبخت بودي كه نماندي .

تو مثل خدا مي موني
بي سبب دل مي بري
بي نشون ول ميكني
مهربونيت ، گاه به گاهه
بي وفاييت ، ناگزيره
بودنت ، بودنت مثل سرابه
داشتنت ، فقط تو خوابه
موندنت به مويي بنده
اما از دل نميري .

با همه خستگي هايم ، هنوز
شوق آتش بازي در دلم بيدار است
شانه به شانه ام بده .

تو دنيا كي مونده واسم
بخوام ازش گله كنم
صدام كنه ، پر بكشم
نگام كنه ، عاشق بشم
سلام كنه ، گر بگيرم
تو سرزمين من همه
ماسك هاي رنگي ميزنن
حرفهاي گنده گنده از
تجارت و معرفت و بز بز قندي ميزنن
عشق ها همه آبكي اند
زمستونا يخ ميزنن
تابستونا بخار ميشن
كنار هر پياده رو ، تو رخت خواب
به قيمت يه بستني تو كافي شاپ
روقلب من ، سايه يك ابر سياه
كه طول و عرض زندگيش
قد نوك يه سوزنه
يكسره پرسه ميزنه
ابري كه بارون نداره
دوا و درمون نداره
يه كولي چادر نشين
مي گفت كه اين ابر سياه
قسمت و تقدير منه
مي گفت بايد صبور باشي
وقتش بياد خودش ميره
مي بيني گل ناز من
زمين و آسمونمو ، خداي مهربونمو
شايد كه باورت نشه
وقتي مي گم دوست دارم
وقتي مي گم حيرون يك نگاهتم
وقتي ميگم جز تو كسي رو ندارم
ولي عزيز دل من
حتي اگه اين درو تا ابد به روم وا نكني
جايي ندارم كه برم
گيرم كه جا پيدا بشه
اون روز ديگه ، پايي ندارم كه برم .