فلاشر

هفت

برهنه و آماده ، به قرعه اي نا معلوم به نوبت بر اعداد فرود مي آمدند و با هر فرود پيكري در خاك مي غلطيد .
عدد من 7 بود و باور تقدس عدد 7 اميدي فراتر از ديگراني كه شانه به شانه ام به انتظار ايستاده بودند ، كاشته بود .
تيغ اول به ناگهان فرود آمد و 2 چون برگ پاييزي به خاك افتاد ، گويي كه هرگز پيكري با اين عدد بر زمين نمي جنبيده .
مانديم هفت تن با قلبي اندوهگين و چشمي اشك آلوده بر نعش همقطار خويش .
مانديم هفت تن به انتظار تا قرعه بعدي بر كدام قرباني فرود آيد .
5 بي هيچ كلام و اشاره اي آرام به تقدير شوم 2 گرفتار شد و بي درنگ تيغ بعدي بر سر 1 فرود آمد و بعدي بر 6 .
ديگر نه فرصت اشكي بود و نه اندوهي ، از هشت پيكر مانده بوديم ما چهار تن ، مضطرب و بيقرار .
خون ديگر كه بر آسمان جهيد ، هر سه تن باقيمانده ، بي اختيار فرياد شادي سر داديم كه تيغ برهنه و خونخوار قسمت 3 شده بود و نه ديگري .
مانديم من ، 4 و 8 .
شانس ماندن و رفتن ، يكسان بود .
تيغ پنجم گويي قصد بازي داشت ، از غلاف جدا گشت و درست ميان ما سه تن در آسمان ، معلق مي چرخيد .
شايد خدا هم نمي دانست كه اينبار كدام تن به پايان راه رسيده بوديم .
به آرامي سر بلند كردم كه بتوانم مسير تيغ پنجم را حدس بزنم ، عرق سرد تمام پيكرم را فرا گرفت ، سايه سياهش دقيقآ بالاي سرم بود . نوبت من رسيده بود . چشمانم را بستم و تن به تقدير وا نهادم . باد تندي از كنارم گذشت ، چشم كه گشودم خاك بود و خون بود و پيكر 8 كه ديگر بر پا نبود و هيچ نشاني ازاعداد نداشت .
حالا ديگر بيش از هميشه اعجاز و تقدس هفت را باور كرده بودم .
7 مانده بود و 4 و تنها يك تيغ ، پنجاه پنجاه . آخرين تيغ ،‌يكي رستگار و ديگري… هيچ.
تيغ آخر هر چه كه نداشت ، قطعيت داشت .
حس مي كردم براي فرود آمدن دور خيز كرده است . فكر مي كردم ، آنجا كه شانس به صورت مساوي تقسيم مي شود ،‌قدسيت اعداد هم ديگر به كاري نمي آيند . فكر مي كردم وجود كدام عزيز را نذر گذشت خدايان كنم تا جان آن ديگري را بطلبد ؟
چقدر از 4 نفرت داشتم ، چقدر آرزوي مرگش را داشتم ، چقدر از مرگ ترسيده بودم و حرص ماندن داشتم و چقدر ناتوان بودم مقابل تيغ شوم سرنوشت .
حالا ديگر به وضوح التماس خدايان مي كردم و پيامبران نديده و نشنيده را به كمك مي طلبيدم ، به زانو در آمدم و با چشم بسته دست بر آسمان گشودم : خدايا يكبار ، فقط همين يكبار .
سردي و تيزي تيغ را مي توانستم بر پيكرم ، پيكر ناتوان و يخ زده ام حس كنم . پس چرا فرود نمي آيد ؟ اين بازي كي مي خواهد پايان بگيرد ؟ كرخت و لرزان سر گرداندم ، پيكر 4 متشنج و كبود بر خاك مي تپيد ، تيغ ششم هنوز فرود نيامده بود .
چراغ ها روشن شد و تيتراژ پاياني بر پرده روان گشت . تيغ ها و اعداد از صحنه فرود آمدند و خندان و گرم گفتگو به همراه تماشاگران ، آرام آرام از سالن خارج مي شدند .
8 بالاي سرم آمد و دستي بر شانه ام زد و با لحني دوستانه گفت : بلند شو رفيق ، نمايش تمام شد ، خسته نباشي ، تبريك ميگويم نقشت را عالي بازي كردي ، بازي گردان حق داشت كه نقش حساس 7 را به تو داده بود ، عالي بود عالي !