فلاشر

سپيد جوانه ميزنم اين روزها
بي تو
بي صدا
بي نشاط

مو به مو .

اندازه يه دنيا دوستت دارم
و اين موضوع هيچ ربطي به تو نداره .

هيچكي اونو دوس نداره ، حتي بچه ها كه همه چي رو دوس دارن .
كلاغا يي هم كه رو شونش مي شينن ، همچي كه خستگي شون
در ميره زودي مي پرن هوا ، چه برسه به بقيه پرنده ها .
خداييش بي پرنده زندگي كردن مشكله .
تازه دهقان پير هم كه گهگاهي دستي به سر و روش ميكشه و
كلاهشو صاف و صوف ميكنه ، واسه اينه كه لازمش داره
وگرنه اونم بهش نمياد كه زياد علاقه اي بهش داشته باشه .
اينو از تو نگاش ميشه خوند .
از همه بدتر اينكه نه چشم درست و درموني داره كه اگه يه وختا
بغضش گرفت بتونه باهاش گريه كنه و نه دلي كه با گريه آروم بگيره .
طفلكي مترسك .

.

.

.

تو حياط خلوت پشت خونمون
يه دفعه يه موج ناز و آبي زد
دلمو زير و رو كرد
نفس داغ تو قلب تشنه مو
از عطش سوزوند و خاكستري كرد
دستام اعتماد و با دستاي تو ديكته نوشت
تن تو نگاهمو ديوونه كرد
از حياط خلوت پشت خونمون
با تو رفتم آسمون
بي تو افتادم رو خاك
روي اين خاك خراب
ميون يه دنيا بخت نا مراد
كنار يه عالمه دوستاي ناب !
كه همه منتظر لحظه ي افتادنتن
...
تو حياط خلوت پشت خونمون
هنوزم منتظرم .

وقت من كم بود و خودم هم بي حوصله و خسته
سر تو شلوغ بود و خودت هم بي خيال
اين جوري بود كه راهمون از هم جدا شد .

با تو به صفر مي رسم
بي تو به انتها .

دیدی بعضی وقتا هر کاری می کنی و به هر دری می زنی
دو دو تا چهار تا نمی شه .

اختلاف من با خدا فقط به اندازه يه مثبت و منفيه
اون چيزايي رو كه من دوست دارم ، يا بهم نميده
يا اينكه از آخر ميده .
ظاهرا كه اختلاف مهمي نيست .

كاشكي ميشد
تو اين بهار
تو هم جوونه ميزدي .