2/22/2004

گيرم كه پاي كوبي من
نمايشي دلگير و مضحك
در سكوت غمگين اتاقي خالي بيش نباشد .
گيرم كه پنجره ام
جز تصويري بر ديوار اتاق نباشد .
چنان دلخوش دريچه كوچك تازه گشوده
و مست عطر نويد فصل رويش هستم،
كه به سنگ هيچ كودكي
دريچه ام را نخواهم بست .

Comments:
پنجره را باز بگذار و برو
.
.
هوایم به وسعت حرف های نگفته گرفته است..
 
Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]





<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Subscribe to Posts [Atom]