فلاشر

تابلوي نقاشي براي همه عزيز بود و پر از شور و خاطره
به سادگي مي شد برگ برگ خاطرات جواني و نوجواني همه اهل خانه را در آن يافت
يادگار ماه عسل مادر بود از اصفهان و هميشه خواهرم را به ياد عشقهاي جواني اش مي انداخت .
تابلو با شكوه ما هميشه پس زمينه و نظاره گر شاديهايمان بود .
همه اين سالها ، ما در آمد و شد بوديم و قلب كاغذي تابلو در قاب چوبي اش بي صدا
مي تپيد .
آخرين بار كه ديدمش رنگهايش همه از عطش ترك ترك شده بود و گوشه هاي
خسته اش از قاب كهنه جدا شده بود.
پدرمي گفت حتي ديگر به درد سمساري هم نمي خورد.