فلاشر

داشتم مي گفتم :
چند روزه تو فكرم از يه آدمك بنويسم كه زير سقف آسمون ، خوشحال و خندون، لخت وپا پتي ، داشته واسه خودش سير مي كرده ، نه غم نون داشته و نه غصه پنهون . روزا با پرنده ها صفا مي كرده و شبا با ستاره ها . هر وقت دلش مي خواسته تنها باشه مي رفته تو جنگل و هر وقت هواي خدا مي كرده مي رفته كوه ، اگه يه وقتي هم دلش ميگرفت شال و كلاه مي كرد و مي رفت دريا . دردي نداشت كه همدرد بخواد ، غمي نداشت كه غمخوار بخواد و از همه مهمتر كسي رو نداشت كه يه روز بخواد تنهاش بزاره . نه ادعاي دانايي داشت و نه فكر ميكرد كه ممكنه اونم واسه خودش كسي باشه ، البته اين موضوع بيشتر به دو دليل بود ، اولا كسي رو نداشت كه بخواد براش ادعا كنه ، دوما يه وقتا هم كه شيطون مي رفت تو جلدش و هوا ورش مي داشت ، فقط كافي بود شب بشه و به عادت هميشه بره تو نخ ستاره ها ، اونوقت بود درست و حسابي يادش مي اومد كه اووووه كلي با سقف آسمون و آخر دنيا فاصله داره و خلاصه اينكه عددي نيست و حالا حالاها بايد چيز ياد بگيره.
ولي خوب آدمك ما هم مثل همه آدمك هاي ديگه يه روز به اين نتيجه رسيد كه ديگه آدمك نيست و احتمالا آدم شده ( يه چيزي تو مايه داستان معروف پينوكيو ) . به همين خاطر هم تصميم گرفت كه به اوضاع خودش يه سر و ساموني بده . اولين كاري كه كرد ساختن يه آلونك فسقلي و با مزه نزديكي هاي يه شهر بزرگ بود بعد هم بقيه چيزايي كه تو خونه ها پيدا ميشه ، مبلي و ميزي و تختي و كمدي و كلي خرت و پرت ديگه كه يه روز بايد بري اونا رو بخري ، يه روز بايد اونا رو مطابق دكوراسيون خونه بچيني ، يه روز ديگه بايد نظافتشون كني ، يه روز ديگه بايد تعميرشون كني ، خلاصه همه وقت آدم رو ميگيرن ، بعد هم كه خوب بعله ديگه …! حالا ديگه وقت سرو سامون گرفتن اساسي بود كه اين آدمك آدم شده ما، تنها نمونه و داراي سر و همسر بشه .
آدمك ما همينجوري رفت و رفت و رفت تا حسابي مشغول شد و ديگه وقت واسه سر خاروندن نداشت ، هر وقت مي ديديش گرفتار بود و كلي كاراي عقب مونده داشت كه بايد بهش رسيدگي مي كرد ، اگه يه وقتي هم تو مهموني جايي گيرش مي آوردي و پاي صحبتش مي نشستي داشت از توسعه و رشد و پيشرفت روز به روزش تعريف مي كرد و اينكه ديگه دو سه قدم بيشتر با سقف دنيا فاصله نداره . تو حرفاش نه خبري از پرنده ها بود نه خبري از ستاره ، نه اينكه ديگه زير سقف آسمون نمي خوابيد انگاري طول و عرض دنيا رو هم گم كرده بود . نه بلند تر از سقف خونش جايي رو مي شناخت و نه دور تر از ديواراي اتاقش تصوري داشت . نه حال داشت مثل قديما دنبال پروانه ها كنه و نه حوصله دو سه ساعت ور رفتن و نازكشيدن از يه شاخه گل ريزقاله رو داشت . خوب چه كاري بود هر چي دلش ميخواست سه سوته يا خودش يا مشابهش براش حاضر ميشد ، فقط كافي بود اراده كنه .
روز به روز بزرگتر مي شد .ولي انگاري كه كوچيكتر ميشه ، آخه قبلا هر از چندي تو كوهي دشتي دريايي ، مي شد يا خودش يا رد پاشو پيدا كرد ولي الان اصلا قابل ديدن نبود ، قبلا هر وقت باهاش كار داشتي يه نيگاه به آسمون ميكردي عكسشو تو صورت همه ستاره ها مي ديدي ولي حالا انگاري كه به كلي محو شده بود . البته دروغ چرا ، خودش فكر مي كرد كه كلاسش بالا رفته و ديگه نبايد با هر كس و ناكسي دمخور بشه و هر جا و بيجايي آفتابي بشه ، اون كه احتياجي به كسي نداره ، اين ديگرون هستند كه هر كداوم به نوعي محتاج اون هستند ، آخه دور و ورياش رو تو افراد خونوادش و يه تعدادي كارگر و كارمند خلاصه كرده بود كه دردسر اضافي نداشته باشه . خودش مي گفت تازه فهميدم زندگي يعني چي .
…
آره داشتم ميگفتم خيلي دلم ميخواد از اين آدمك و از پايان كارش بنويسم ولي نمي تونم ، آخه مدتيه منهم گمش كردم و نمي بينمش . راستش يه جورايي دلم هم واسش تنگ شده ، بگذريم كه بعدا چي به روز خودش آورد ولي خداييش اون موقع ها كه بود لنگه نداشت ،معركه بود .
كاشكي آدم نشده بود .