فلاشر

داشتم تو پياده رو واسه خودم پرسه مي زدم كه به دو سه تا
شعر ناب از آسيه ضيائي برخوردم ، دلم نيومد تنهايي بخونمشون .
بوسه
لب هات پيامبران بوسه هاي جاودانه اند
پيامبران سرخ تب آلوده
و من
تب كرده از اعجاز رسالت
تو
تو
تو را
مي بوسمت
×××
سفال
چرخ
مي چرخد
و سفال اندام من
در دستان تو
پديدار مي شود
×××
خدايگان
من به خداي خشمگين تو گفتم
اگر با خداي تنهاي غمگين من من آشتي كند
من پيامبران دوباره بر او قرباني خواهم كرد
آه
بيچاره خداي من
در آغوشم لرزان
سخت مي گريد
و خداي تو
جز او
قرباني ديگري نمي پذيرد .