فلاشر

بازي
گل يا پوج بود ، من رو بازي مي كردم و تو پنهان ، دستم باز باز بود .
گل را قاپيدي و با تردستي در دست ديگرت پنهان كردي .
اشتباه حدس زدم .
توبردي !

اگه پروازي بود همه بر بال تو بود
اگه از سايه رهيدم پر به پرواز تو بود
وقتي از درد شكستم گرمي و مهر تو بود
وقتي بر خاك نشستم نفس و عطر تو بود

بچه كه بوديم ، همه چيز سپيد بود و آبي و قرمز . سپيد مثل برف بازي ،
آبي مثل آب بازي ،قرمز مثل توپ بازي .
يه روز برام نوشتي : روزي ما دو كبوتر هايمان را خواهيم يافت . يادته ؟
كبوترامون رو پيدا كرديم و مونديم تو حسرت يه دل سير پرواز . تو از عاشقي
مي گفتي من از شيدايي ، تو از معبود مي گفتي و من از معبد ، تو عاشق
شدي من شيدا .
عطر ياس سپيد خانه ات تا چند محله اون طرف تر مي رسيد و صد افسوس
كه شاخه هايش هيچگاه ار لبه پنجره فراتر نرفت . و گل ناز خانه ام چنان اوج
گرفت و بالا رفت كه جز خاطره و ستاره اي در آسمان برايم به جا نماند .
مرا به خانه ات بردي كه آرام بگيرم ، ترا به سرزمينم بردم كه ايمن بيابي .
برام از معبود گفتي و پرستش ، واست از معبد گفتم و آرامش .
چرخ چرخ عباسي ، چرخيديم و چرخيديم .
تو دلتنگ شدي و مثل ابر بهار گريستي ، ابر بهاري من عقيم بود و دريغ از يك
قطره باران ، فقط سايه اش به سرم ماند .
تو مغموم بودي و من مغبون . ولي هيچوقت دستامونو رها نكرديم .
خواستي خوار شدم ، بخواي خاك ميشم .

آفريدگارم مرا از جنس خويش آفريد
مرد و عاشق
كه صليب گناه همه زنان ، مردان و نامردان را بر دوش كشم ،
و رنج همه حقوق ناحق و ناخواسته ام را بر جان بخرم ،
تا هر آنچه ظلم و تبعيض در خلقت خويش داشت بر پاي من نويسد ،
و دم بر نياورم
آنگاه ساده تر پروردگاري كند و عدالت گستري !

از همدلي به همكلامي رسيديم
و از همكلامي …
در پس كدام پرچين مرا گم كردي ؟
سردي دستانم را حس مي كني ؟
برگرد .
نيك مي داني كه از جان دوستت دارم .
افق پرواز ما بالاتر بود .

دير فهميدم
شيدايي ام فراتر از من بود
و تنهايي ام فراتر از تو .

تابلوي نقاشي براي همه عزيز بود و پر از شور و خاطره
به سادگي مي شد برگ برگ خاطرات جواني و نوجواني همه اهل خانه را در آن يافت
يادگار ماه عسل مادر بود از اصفهان و هميشه خواهرم را به ياد عشقهاي جواني اش مي انداخت .
تابلو با شكوه ما هميشه پس زمينه و نظاره گر شاديهايمان بود .
همه اين سالها ، ما در آمد و شد بوديم و قلب كاغذي تابلو در قاب چوبي اش بي صدا
مي تپيد .
آخرين بار كه ديدمش رنگهايش همه از عطش ترك ترك شده بود و گوشه هاي
خسته اش از قاب كهنه جدا شده بود.
پدرمي گفت حتي ديگر به درد سمساري هم نمي خورد.

در آغوش كشيدم و هزار مرتبه بوسيدمت
بي هيچ ترديدي
فقط دستان كوچك تو توان چنين بخششي را دارند
هنوز هم مست عطر خام تنت هستم
دخترم.
( براي آدمي كه در طول هفته كمتر فرصت ديدن و بازي كردن
با دخترش را دارد دو روز تعطيلي واقعا غنيمت بزرگيه ).

رنج فقر و نياز را تو مي بري و لذت بارش را من
ابر با خاك مي گفت .

هرگز به بارشي چنين جوانه نزده بودم
هرگز به نوازشي چنين سبز نگشته بودم
و هرگز در گستره نگاهي چنين نيارميده ام
نيك سرانجامي داشتي كه بر من باريدي و از تباهي رهيدي .
دشت مغرور به ابر مي گفت
و ابر تنها تر از هميشه ، نرم مي گريست .

نه به بزرگي كلامت بودم و نه به كوچكي دلت .
برهنه ام را تماشا كن
دستهاي خالي و تن خاكي ام را
بي پرده و پوشش
كاش آنچه را در من مي جويي داشتم و مي بخشيدم .
دوستت داشتم ،
ندانستي
دوستت دارم ،
نمي داني .

از آندره ژيد خونده بودم كه : اهميت بايد در نگاه تو باشد نه در آنچه بدان مي نگري .
از مولانا هم خونده ام كه:
گفتم دل و دين بر سر كارت كردم
هر چيز كه بود من نثارت كردم
گفتا تو كه باشي كه كني يا نكني
اين من بودم كه بيقرارت كردم
(اگر اشتباه منبع يا متن دارد مرا ببخشيد )
حالا به نظر شما اهميت در نگاه است يا موضوع ؟
ظاهر سوال شبيه همون سوالهاي قديمي كه علم بهتر است يا ثروت ؟ اول مرغ بود
يا تخم مرغ؟است ، ولي اميدوارم جوابها قديمي نباشد كه : البته بر همگان واضح و
مبرهن است كه علم توام با ثروت و يا ثروت عالمانه بهتر از هر چيزي است و …

" نوستالژي "
گل نازم كه پژمرد
بيزار از روشني و آفتاب
و بي خبر از رنج بي برگي
به سكون و سكوت مردابي سايه ،پناه بردم
نه چشمانم را به آسمان نگاهي بود
و نه پاهايم را فراتر از گل آلوده خانه ام راهي !
پرنده كوچك من
لمس نگاهت
ياد آور غمگين ترين خاطرات گذشته مرد است
جوانه هاي اميد كه بر تن خشكيده درخت روييده
حاصل نوازش گرم حضور قديمي توست
آسمان خانه ام را خالي مگذار .

" سپيد برفي "
عطرتنت را مي شناسم
دستانت را مي پرستم
و عطش لبهايت را تشنه ام .
نيك مي داني
ليكن از آن فراتر ، دلمرده ام .
براي آغاز ، بودن ، روييدن ،
گام برداشتن در پرتو نگاهت را نياز دارم .
به خانه كه برسيم
اولين بوسه را خواهم چيد.

به تو تكيه نكرده ام
نوازش چشمانت را دوست دارم
پناه نياورده ام
بي تاب گرماي نگاهت هستم
آرامشم را در همين بي تابي ها ، نوازش ها مي جويم .

براي سر كردن عمر همين بس است
تق تق تق
تنها صدا ، آشنا ترين صداي همه اين سالها
از پس ديوار مي آيد ، روزي دو بار و هر بار سه ضربه
نه نامش را مي دانم ونه نشاني از او در ذهن دارم
بي آنكه هيچگاه پاسخي به او داده باشم به حضورش خو گرفته ام
نه مي توانم به نبودنش فكر كنم و نه دلم مي خواهد كه نزديكتر بيايد
به فاصله مان هم خو گرفته ام
تق تق تق
روزي دو بار و هر بار سه ضربه
براي سر سالم به گور بردن همين بس است
…
حامي دانا ! و مصلحت انديش من مدام در گوش من زمزمه ميكند و من،
...
ترك هاي ديوار سلولم غير قابل انكارند
چتر توديگرمرا نخواهد پوشاند
اگه باورت نميشه لااقل بهش فكر كن .

وسط دشت ، يه درخت تناور كه خاطراتش پر است از مسافراني
كه گهگاه در سايه اش توقف كوتا هي مي كنند و مي روند و
پرندگاني كه از بالاي سرش تك تك و دسته جمعي عبور مي كنند
و يه رود كوچك كه از همان نزديكي ها ميگذزد ،
فقط به سفر فكر مي كند و پرواز و دريا .
آخ اگه مي شد از دست اين ريشه ها خلاص شد .

ماتريكس .
پرده اول نمايش سپيد بود ، سپيد و طولاني ، گرچه پر شر و شور آغاز شده بود ولي هرگز جز سكون و سكوت چيزي در خود نهفته نداشت
در پرده دوم تك رنگهاي صورتي به تناوب با گام هاي آهسته و محتاط بازيگران كه غير حرفه اي مي نمودند پيوند مي خورد و نويد پرده اي هيجان انگيز تر را در پرده بعدي مي داد
پرده سوم همانگونه بود كه انتظار مي رفت ،آميخته با رنگهاي تند ارغواني و سورمه اي ، فقط اينبار بازي گردانان وسواس بيشتري به خرج مي دادند . گويي قرار بود شالوده اصلي نمايش همه در همين پرده ريخته شود .پرده ها يك به يك فرو مي افتادند و فرا مي رفتند ، نمايش خياباني بود و روز مره بي نكه توجه خاصي رابه خود جلب كند، بازيگر نقش اول گاهي در نقش رهگذر ظاهر ميشد و گاهي در نقش تماشاچي ،گاهي كسل بود و گاهي سرخوش وبرخلاف انتظار، بازي گردانان توجه چنداني به او نداشتند و بيشتر غرق متن نماشنامه خود بودند
نميدانم چند پرده تا اينجا طي شده ولي پرده ديروز را خاطرم هست ، سبز و خوش آب و رنگ بود ولي همه به شعار دادن هاي بي سر و ته و نامفهوم گذشت كسي با همهمه به صحنه آمد و بي آنكه كار زيادي با نقش اول نمايش داشته باشد كمي اطراف او پرسه زد و چيزها يي گفت و غرولند كنان از صحنه خارج شد .شايد بازيگردانان مي خواستند براي شروع پرده امروز كه با شكوه و دلفريب مينمود مقدمه چيني كنند و يا جلوه رنگهاي آبي را كه از دريا شروع شده بود و جايي در بي انتهاي آسمان گم مي شد ، برجسته تر كنند خصوصا كه نقش اول شادمان تر مي نمود گرچه هنوز هم تلخي نگاه نا باورش بي پروا در صحنه موج ميزند .
به لايه هاي بازي مي انديشم
به منشا دلسنگي عروسك گردانان
دست ها و بازي هاي بالا تر
فرجام نمايش.

به پرستش آب آمده ام
عبادت آتش،
ديدار تو ،
نيايش پروردگار.

دلم از حسرت پاك بود و پي تو تند تند مي تپيد
دستم ازنياز خالي بود بي تاب لمس گونه هايت
من از سايه پي آرامش به ساحل آمده ام
سرخورده بودم ، بيقرار شدم .

زندگي فريبي دردناك و كشنده بيش نبود
و مرد زندگي ، مترسك اين مزرعه بي بار
كمال در جستجوي همان يگانه بود ، در راه
همانچه كه در پس اين كاغذ رنگي ها گم شد .